Halen Emek Sarf Eden İnsanlar Size Ne Diyoruz Hayatımda ki her şey anlamını yitirmişken , sevgiye , insanlara ,
paylaşılan anlara olan inancımı kaybetmişken , sıfırdan başlamak , yeni yapılar oluşturmak öyle zor ki … Belki istesem yapmak kolay ama bunu yapmak istediğimi de sanmıyorum.
Biliyorum ki yeniden anlam kattığım her şey yerle bir olacak , anlamlar yüklediğim her insan anlamsızlaşacak , binalar yıkılacak , yerle bir olacak ve ben tekrar bir enkazın altından çıkmaya çalışacak , tekrar kırılacak , tekrar en dibe vuracağım … Artık kaldıramıyorum….. Var olmak istemiyorum.. Belki de kötü olan , yanlışı yapan benim…. Artık bilmiyorum…. Hiçbir şeyden emin değilim.. Kalbim her geçen gün biraz daha karanlıklaşır , ruhum kötüleşir , vicdanım sesi her gün biraz daha cılızlaşırken ortaya çıkacak eseri görmekten ürküyorum…Her şeye rağmen , bugün bile hala ve hala inatla sizleri düşünmek , nasıl hissedeceğinizi , ne kadar üzüleceğinizi ve aslında nedenlerini bildiğim halde tüm bunları düşünmek içimi yaksa da , bir kısmınızı hala çok sevmek nasıl bir aptallık , nasıl bir acizliktir bilmiyorum. Ben aptal ve aciz biriyim…Sevgi dolu bir yürek insanı aptal ve aciz yapıyor… Bilin ki aslında her şeyin farkındayım…. Ve işin acı yanı da şu ki zaten her zaman da farkındaydım!….Bir gün içimde ki tüm sevgi yok olduğunda , nefret tohumlarını ekersem kalbime ve onları sulayıp yeşertmeyi becerirsem yüreğimde , işte o gün sakın karşıma çıkmayın….
SAKIN BANA MUHTAÇ KALMAYIN…. ASLA ELİMİ UZATMAYACAĞIMI BİLİN ….Ama korkmayın buna izin vermeyeceğim. Sizlere benzemektense , zamanın ve sizlerin sayesinde kendimi kaybetmektense ölmeyi tercih ederim…. Her gün , her gece dua ediyorum ‘BEN BEN OLMAKTAN ÇIKMADAN ÖNCE BU CANI BENDEN AL TANRIM’ diye.. Ne kadar paramparça , ne kadar üzgün olduğumu sanırım hiçbir zaman anlamayacaksınız…Dik durmak , sağlam kalmak , inatla yaşamaya ve varlığını sürdürmeye çalışmak , temiz kalabilmek , özünden ayrılmamak ne kadar zor… Daha ne kadar bu şekilde dayanırım bilmiyorum.
Kimseyi kırmamak , incitmemek , yaralamamak , üzmemek adına hep kendimden feda ederek bir şeyleri , daha ne kadar gidebilirim bilmiyorum. Hayatın başında son hızla giderken , bir duvara çarpmak kader olsa gerek ….Her canlının bu hayata bir geliş amacı ve misyonu var , ufak yada büyük , kendince ama çarklar için en ufak bir dişli bile önemlidir…. Benim de bu şekilde olmam da , ilahi bir neden vardır elbette… İsyan etmiyorum ama dayanma sınırlarımı çok aştım artık …Ne kadar kötü bir insanmışım meğer ki bu denli yalnız ve bu denli çaresizim …. Göz yaşlarımı görmediğiniz için haklısınız belki de , yüreğimi göremediğiniz için , dışardan nasıl göründüğümün farkındayım .. Asla karşınıza çaresiz ve zayıf çıkmayacağım , Allah beni size muhtaç etmesin asla ….
Canımı alsın ama bunu yapmasın… Tek dileğim budur.… Eğer olursa da bir gün , en büyük günahı işleyip , yine de bir an olsun size muhtaç kalmayacağım….
Bu da yeminim olsun…. Benden uzak , Allah’a yakın olun… Her şey gönlünüzce olsun….Hiç kimseyi istemiyorum , sevmek ,
insanlarla yakınlık kurmak istemiyorum… Tek istediğim tek başıma , kendi ayaklarımın üzerinde durabilmek , kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmek….
